kendimle konuşuyorum...
tüm ışıklar kapanıp her yer karanlık olmadan uyuyamıyorum ama elektrikler kesildiğindeki karanlıktan çok korkuyorum. camdan dışarıyı izleyerek kahve içmesini seviyorum ama havalandırma boşluğuna bakan odamın camını çok özlüyorum. gerçeklerden kaçmamaya söz veriyorum ama her sabah sadece beni güzel gösterdiğine inandığım aynaya bakıyorum. her canım sıkıldığında ağlamam gerektiğini sanıyorum ama çoğu zaman ağlarken ağladığım şeyin ne olduğunu unutuyorum.
haklısın galiba, ben bile bazen ne istediğimi bilmiyorum.