''arafta kalmış ruhlardanız biz, hiçbir yere ait değiliz, arada bi yerlerdeyiz ve yokoluşu beklemekteyiz.''
mart ta arkadaşımın mesajına karşılık yazmıştım hissederek ; haziranda bi solukta okudum elif şafak'ın muz ve çikolata kokan romanını yine yoğun bi şekilde hissederek. arada kalmışlık, aidiyetten uzaklık son zamanlarda ruhumun derinliklerine işlemişken aynı sonu yaşamak istemediğim için romanın esas karekteriyle muz ve çikolataları rafa kaldırdım bi süreliğine. ve en ait olduğum yere evime döndüm kitabın hemen bitiminde.
1 yorum:
Dün gece tekrar yalnızlığımı hissettiğim anda mezar dedi hümeyra sanki hissiyatımı farkedercesine: Mezarda yalnız kalacağız, ne bi yakınımız olacak ne bi tanıdık, yapayalnız amelleriyle başbaşa kalmış bi ruh... şu an ki yalnızlığımın o yalnızlığın yanında bir hiç olduğunu anladım. Yokoluşu değilde asıl varoluşu beklerken yalnızlıkların dert edilmemesi gerektiğini anladım...
Yorum Gönder